عفونت هاي بيمارستاني همزمان با گسترش بيمارستان ها همواره يكي از مشكلات عمده بهداشتي و درماني بوده است. با افزايش مدت اقامت بيمار در بيمارستان موجب افزايش ابتلا و مرگ ومير از اين عفونت ها شده و در نتيجه هزينه هاي بیمارستانی را به شدت افزايش مي دهد. اقدامات مختلفي به منظور پيشگيري و کنترل عفونت های بیمارستان در طول تاريخ انجام شده است.
بر اساس مطالعاتي كه در خصوص بروز و شيوع عفونت های بیمارستان در ايران بدست آمده است مي توان چنين نتيجه گرفت كه ميزان بروز اين عفونت ها در حد بالايي است.
در كشور ما نيز مانند ساير كشورها در زمينه كنترل عفونت های بیمارستان و برقراري نظام هاي مراقبتي تا كنون فعاليت ها و برنامه هاي فراواني انجام گرفته است. عوامل اجرايي اين برنامه ها كليه افراد شاغل در بيمارستان اعم از پزشكان، پرستاران، بهياران، دانشجويان، پرسنل خدمات و پشتيباني و اداري را شامل مي شود.
هدف از رعایت اصول کنترل عفونت به جهت پیشگیري از انتقال عفونت هاي بیمارستانی مرکز کنترل بیماری ها (CDC) از سال 1987 دستورالعملی مبنی بر رعایت حداقل ها به نام احتیاطات استاندارد (precautions standard Universal) جهت کنترل عفونت براي تمامی کشورها صادر نمود. این موارد شامل:
- بهداشت دست ها
- استفاده از محافظت کننده هاي شخصی (مثل: دستکش، گان، ماسک، کلاه، عینک و چکمه)
- روشهاي تزریقات ایمن، ضد عفونی و بهداشت لوازم و محیط بیمار
- بهداشت تنفسی
و به شکل تخصصی تر آن در انواع ایزولاسیون ها مطرح گردیده است.
انتهای پیام/ منابع
Centers for Disease Control and Prevention
وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی
کتابچه کنترل عفونت های بیمارستان
مطالعه موارد زیر را به شما پیشنهاد می کنیم
